Dag 18 - 10 augustus

Nadat we afscheid hadden genomen van onze buren, zijn we vertrokken naar Tofino. Om op de grote weg te komen, moesten we eerst weer over het lange zandpad. Aan de zijkant van de weg kwamen we twee enorme holen tegen. Waarschijnlijk berenholen. Onderweg zijn we gestopt bij een heel lang strand, genaamd Long Beach. Het strand loopt ongeveer van Uncluelet naar Tofino en is maar liefst 22 km lang. Het ligt in het Pacific Rim National Park. Het was die dag heel mistig. Er waren behoorlijk hoge golven en veel mensen waren aan het surfen. Mensen over de hele wereld komen naar dit strand om te surfen. Erg leuk om te zien. Vorig jaar ben ik met een vriendin in Zuid-Frankrijk wezen surfen, dus ik weet nu een beetje hoe het moet. Ik wilde heel graag het water in rennen om te kijken of ik het nog een beetje kon, maar het water was toch wel heel koud en ik liep er alleen nog maar met mijn voeten in.. Op het strand lagen allemaal kleine kwalletjes. Gelukkig ben ik er niet op gaan staan. We moesten die middag om twee uur in Tofino zijn. We gingen zee kanoën! Thuis hebben we twee zee kano’s maar ik had nog nooit op zee gekanood. Eens moet de eerste keer zijn. Voor mij is dat in Canada! Vanwege eb en vloed kan je daar alleen op bepaalde tijden kanoën. Alleen als het water hoog staat kon je vertrekken. We zijn niet echt de grote zee op geweest. Daar waait het veel te hard, zijn de golven veel te hoog en je moet een soort certificaat hebben om te laten zien dat je op zee kán varen. Na een tijdje heb je het daar ook wel gezien, want het uitzicht blijft constant hetzelfde. Wij zijn op een stuk binnenzee/zeearm geweest. Je kon vanuit daar zo de ‘grote’ zee op varen. Het water was dus net zo zout. We begonnen bij een haventje en hebben om allemaal mooie met bomen begroeide eilandjes heengevaren. Deze eilanden horen officieel niet bij Canada. Ze zijn nog van de First Nations, de indianen. Ze leven nog steeds op die eilanden. Canada wil ze wel graag hebben maar deze procedure bestaat uit zeven stappen. Ze zijn nu pas bij stap vier en die is afgewezen. Dat gaat dus nog wel even duren. Wij vier hadden ieder een eenpersoons zee kano. Er was een gids mee, Jeremy. Ook een vrouw met haar dochtertje, samen in een kano. Zee kano’s zijn erg smal en lang en achterop zit een roer dat ervoor zorgt dat je kunt sturen. Met je voeten kun je het roer bedienen. Dat was best fijn. Wel even wennen want ik ben gewend om altijd met je paddels te sturen. Het was erg leuk. Jeremy heeft onderweg veel laten zien en verteld. In het water lagen allemaal dikke lange slierten, waterplanten. Ze groeide wel een tot drie meter per dag! Een stofje dat er in zit wordt gebruikt als bindmiddel in o.a. ijs en shampoo. Jeremy had er een stuk afgesneden met een mes, waardoor het op een soort hoorn leek. Hij blies erop en er kwam nog geluid uit ook! Behoorlijk hard. Verder heeft hij ons Huckelberries en Zeeasperges laten proeven. Best lekker, maar wel een beetje zout.. Geen idee hoe dat nou komt. We hebben weer hele mooie zeesterren gezien. Ook een paar Eagles. Ze waren hoog boven het water aan het cirkelen op zoek naar vis. Hele mooie witte kop, zwart lijf en oranje poten en snavel. Toen we bijna terug waren in de haven, zei Jeremy dat we even moesten wachten. Hij stond er namelijk om bekend, om altijd te laat te komen. Wij waren wel op tijd, maar dat kon natuurlijk echt niet.. Net op dat moment zag ik een stukje verder iets ronds het water uit komen. Het was een zeehondje! We zagen alleen zijn kop, waarmee hij heel nieuwsgierig rond zat te kijken. Ik vind het nog steeds een raar idee om ze in het wild te zien, maar wel heel leuk! Nu waren we alsnog te laat, dus dat kwam goed uit. Het was erg grijs die dag, niet veel zon gezien. Mam en ik hadden beide witte/paarse vingers toen we terug kwamen. Dit keer hadden we geen handschoenen gekregen.. Maar we kregen een heerlijke kop warme chocomel toen we terug kwamen. Daarna hebben we, op aanrader van Jeremy, gegeten bij een restaurantje een stukje verderop. Het stond op pilaren boven het water en we hadden uitzicht op het haventje. Jeroen en Edwin hadden een gerecht uitgekozen uit Quebec. Mam en ik hadden calamaris, inktvisringen. Ik had het nog nooit op, maar het was erg lekker. De serveerster was erg aardig. Toen ze hoorde dat we uit Nederland kwamen, begon ze opeens Nederlands te praten. ‘Ik ben Heidi. Wie ben jij?’ Echt heel leuk. Ze was er een paar weken geleden geweest. Daarna zijn we doorgereden naar de camping. Deze lag ook in Uncluelet maar aan de andere kant. Het was een leuke camping aan de haven, maar wel heel druk. We kwamen ’s avonds aan toen het bijna donker was en zijn ’s ochtends weer gegaan. We hebben er dus niet heel veel van gezien.

We hebben eindelijk een foto van de beer erop kunnen zetten! Jeroen heeft de foto’s kunne n verkleinen zodat ze er wel op kunnen. Nu hebben we dus bewijs dat ik geen onzin zat te praten over de beer. Ik heb ook wat nieuwe foto’s bij de vorige dagen erbij gezet.