Dag 21 - 13 augustus

Vanochtend hebben we de tassen verder ingepakt en de camper helemaal schoon gemaakt. Het was na drie weken toch wel onze grote vriend geworden, maar helaas, hij moest toch echt terug. Toen we hem hadden ingeleverd, werden we met een busje naar ons hotel in Vancouver gebracht. We begonnen de reis met drie grote koffers en wat handbagage. Het is nu al heel wat meer geworden.. Dat wordt nog wat in het vliegtuig. Het hotel lag midden in het centrum. We konden nog niet op onze kamer dus hebben de spullen gedropt en zijn meteen de stad in gegaan. Het is een hele leuke stad! Erg groot. De mensen zijn erg verschillend. Er liepen veel toeristen uit veel landen, veel nette zakenlui, skaters, maar ook veel zwervers. Zij lagen op de stoep te slapen of bedelde om geld. Er stonden heel veel wolkenkrabbers. Echt gaaf om een keer in het echt te zien. We zijn eerst langs een bekende klok gelopen, de Steam Clock. Hij werkte niet op elektriciteit maar werd aangedreven door stoom van het stedelijke stoomnet. Om het kwartier klonk een melodie door middel van verschillende stoomfluiten. Nadat we hiernaar geluisterd hadden, kwam er een oude man naar ons toe. Hij vroeg of we Nederlands waren. Zijn Canadese vader had vroeger in de oorlog in Nederland gevochten. Hij wist niet meer precies waar, maar wel in de buurt van Arnhem. Hij vertelde wat leuke dingen over Vancouver wat leuk was om te bekijken en waarschuwde ons voor de achterbuurt van Vancouver. Ook zei hij dat ie dakloos was en bij het Community Centre eten kreeg en voor weinig geld wat kleding. Hij wilde nieuwe sokken gaan kopen maar had helaas nog niet genoeg geld. Wij hebben hem wat gegeven. Als laatste wees hij ons op het ‘Holland Heineken Huis’! Voor de olympische spelen in 2010 hadden ze deze gebouwd, maar het was zo populair dat ze het hebben gehouden. Als je als Hollander daar heen gaat en je Nederlandse ID laat zien, krijg je er een gratis biertje! We zijn er nog niet heen geweest, maar zo te horen willen Jeroen en Berdike dat nog wel gaan doen.. ’s Middags hebben we in een parkje lekker op het gras wat gegeten. Gelukkig stonden er wat bomen voor schaduw anders was het niet te doen. We hadden uitzicht op het Britisch Columbia Place Stadium. Dit stadion heeft een heel groot wit koepeldak van een soort zeilen. Het dak zit gevuld met lucht. Het werd geopend in het kader van Wereldtentoonstelling Expo ’86. Nu wordt het o.a. gebruikt voor American-football. Ook waren de openings- en sluitingsceremonies van de Olympische Winterspelen van 2010 in dit stadion. Na onze lunch hebben we een fiets gehuurd. Normaal fiets ik bijna elke dag, dus dat had ik nu wel gemist na drie weken. ‘We hebben elektrische fietsen.’, zeiden ze in de winkel. ‘Nee, we willen graag een normale.’ Dat hadden ze niet..! Een elektrische was ook wel een keer leuk. In Nederland doet het motortje het alleen als je aan het trappen bent, maar hier ook zonder dat je trapt. Iedereen keek je raar aan als je met vol snelheid langs kwam gereden maar niks deed. Het was echt leuk! We zijn om het hele Stanley Park gefietst. Dat is een schiereiland. Er was een heel mooi fietspad langs de zee. Bijna iedereen had een helm op. Wij vonden dat we wel genoeg fietservaring hadden opgedaan, dat moet wel als je in Nederland woont, dus vonden het niet zo nodig. De Chinees die de fietsen verhuurde, vond dat maar raar. Onderweg kwamen we langs een grote steen die een paar meter de zee in lag. Hierop stond een beeld, Girl in Wetsuit, heette het. Het was inderdaad een vrouw, maar geen wetsuit gezien.. Het leek heel erg op het beeld dat in Kopenhagen staat. Een zeemeermin op een grote steen. Deze hebben we ook een keer gezien. We wilde net weer doorfietsen, maar zagen toen twee otters op een klein steentje in het water ernaast! Erg mooi om te zien. Ze rende achter elkaar aan en zwommen om elkaar heen. Volgens mij hebben ze geen vlooien, maar het leek er wel op alsof ze elkaar aan het vlooien waren. Heel lief om te zien. Na een tijdje kwam er ook nog een derde bij. Zelf waren we een banaan aan het eten. Ik had er niet zo zin in dus heb stiekem mijn halve banaan aan een meeuw gevoerd. Daar had die meeuw niet zo veel problemen mee volgens mij. Na ons leuke fietstochtje, zijn we weer terug gelopen naar het hotel. We gaan zo eten bij een restaurantje, ‘The old Spaghetti Factory’. Maar ik ga toch echt voor de pizza. Dat hebben ze vast ook wel. Ik ga me dus maar snel klaarmaken, anders ben ik weer eens als laatste klaar. Wat waarschijnlijk nu ook weer het geval is…